Hümanizm tâbiri mefhumca, kültür tarihinde emsalsiz bir şekilde yüksek değer taşıyan bir hareketin, insanın fert olarak, hiç bir kayda bağlı olmaksızın mükemmel bir surette yetişmesini, ideâl insanlığa erişmeşini gözetliyen cereyanın ifadesidir. Antik çağda insanın her türlü kayıttan âzâde olarak gelişmesi imkânları geniş ölçüde mevcut olduğu halde, Roma kültürünün çökerek ortadan kalkması, yuvarlak rakamla bin yıl süren Ortaçağ-Skolastik
zihniyetinin hâkim olması yüzünden Antik kültür köşeye atılmış, fikrî mahsuller yanında tasvirî sanatlar da bütün çöküm devri boyunca fena halde soysuzlaşmıştı. Bununla berabar kan ve ruhça kendini Antik Roma kültürünün vârisi sayan İtalya’da Antik irfana bağlılık keyfiyeti tam manasiyle hiç de kesilmemişti. Yaşamakta olan neslin dil ve tarihinin geçmişe bağlı bulunduğu, Eskiçağın zengin varlığını temsil eden bir sürü sanat abideleri harabelerinin büyük geçmişi hatırlattığı İtalya, Hümanizm’e beşiklik etmişti.
